คุณคนเดียวกัน ตอนที่ 20

คุณคนเดียวกัน ตอนที่ 20

        "ภา" เสียงเรียกแหบพร่า ผมครางรับในลำคอ ร่างกายถูกผลักให้นอนเอนราบบนเตียง ริมฝีปากร้อนผ่าวทักทายเกือบทุกสัดส่วน ไล่ลงไปช้าๆ จากหน้าผาก แก้ม ริมฝีปาก แผ่นอก หน้าท้องแบนราบ ทำให้ด้านล่างพองตัวอย่างน่างอับอาย ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ด้วยความพอใจ ผมถลึงตาใส่สายตาหยอกเย้าที่มองมา แต่อย่าคิดว่าสายตาของผมจะหยุดหมอนี่ได้ พริบตาเดียวเสือยืดตัวเก่งที่ใส่อยู่ก็ปลิวหายไปจากตัว

   

        “ไอ้คิน” ผมเรียกด้วยเสียงตระหนก ด้วยรู้ว่าหากปล่อยให้เลยจากตรงนี้ไปก็ไม่สามารถหยุดสิ่งใดได้แล้ว แต่ถึงจะคิดได้อย่างนั้นนอกจากเสียงเรียกชื่อที่เปล่งออกไป กลับไม่มีคำทัดทานใดๆ หลุดตามมา

   

        “ชู่ว” เสียงห้ามคล้ายไม่ใส่ใจ กางเกงที่ใส่อยู่ถูกถอดตามไปอย่างรวดเร็ว นาทีนั้นผมทำได้เพียงเลิกคิดถึงทุกสิ่ง ได้แต่โทษความต้องการปลดปล่อยของร่างกายที่ไม่อาจต้านทาน

   

        คินใช้สายตาร้อนแรงสำรวจร่างกายผม ความพึงใจในดวงตาของอีกฝ่ายทำให้ผมกระดากอายอย่างไม่เคยเป็น

   

        “ใครจะเชื่อว่าหุ่นแบบนี้ทำให้เกิดอารมณ์”

   

        “ไอ้..!” ผมยังไม่ทันพ่นคำด่าออกไปใบหน้าหล่อเหลาก็โน้มลงมาหา ใช้ริมฝีปากปิดริมฝีปาก ใช้มือปลุกเร้ากึ่งกลางลำตัวของผม เปลี่ยนคำพูดหยาบคายให้กลายเป็นเสียงครางต่ำ ขณะที่อารมณ์กำลังพุ่งพล่าน นิ้วยาวเรียวก็เปลี่ยนมาสอดเข้าไปสัมผัสภายในช่องทางคับแคบ ผมสะดุ้งสุดตัว ดวงตาเบิกกว้าง

   

        “ไม่เป็นไร” เสียงกระซิบปลอบโยนดังข้างหู ก่อนเลื่อนริมฝีปากมาประกบแนบชิด สอดลิ้นเข้าหยอกล้อกับปลายลิ้นภายใน ผมบิดตัวด้วยความเสียวซ่านเมื่อโดนจู่โจมทั้งริมฝีปากและช่องทางด้านล่าง ความสุขที่ได้รับทำให้อารมณ์พุ่งขึ้นสูง สูงจนผมคิดว่าในไม่ช้าผมคงไปถึงฝั่งฝัน เพียงแต่..

   

        ผมปรือตาขึ้นมองเมื่อจู่ๆ ทุกอย่างก็หยุดนิ่ง ความต้องการที่เอ่อล้นออกมาทำให้เอ่ยปากถามออกไป

   

        “ทำไม”

   

       “ไปด้วยกัน” คำพูดกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความหมายทำให้ผมชะงัก แต่เมื่อคิดได้ก็สายเสียแล้ว มือใหญ่เกาะกุมความแข็งขึงของตัวเองแล้วดันตัวเข้าไปช้าๆ ความรู้สึกอัดแน่นและความเจ็บแปลบที่ช่วงล่างทำให้ผมเพิ่มแรงบีบของมือลงไปบนไหล่ของคิน

   

        "อยากให้หยุดไหม" เสียงอ่อนโยนที่แฝงไว้ด้วยความห่วงใยกระซิบอยู่ริมหู

   

        "..."

   

        "ภา"

   

        "ทำต่อเถอะ" ผมกัดฟันพูดด้วยความอาย ความเจ็บไม่อาจเอาชนะความพลุ่งพล่านที่อยู่ภายในได้

       

        "หึ"

   

        ผมทุบแผ่นหลังแกร่ง โมโหที่อีกฝ่ายมองมาด้วยสายตารู้ทัน แต่ยังไม่ทันพ่นคำด่า ริมฝีปากก็เปล่งเสียงครางออกมาแทน ภายในรับรู้ถึงการเสียดสีเข้าออก จากเนิบช้าเป็นหนักแน่นขึ้นทุกที

   

        "เบาๆ สิวะ" ปากบ่นแต่มือกลับเหนี่ยวรั้งลำคออีกฝ่ายเข้าหา ช่างเป็นพฤติกรรมขัดแย้งที่น่าละอาย ทั้งอยากผลักไสเพราะความเจ็บปวดและอยากให้อีกฝ่ายออกแรงมากขึ้นเพื่อความสุขสม

   

        "ชอบไหม" เสียงถามแหบพร่า เมื่อผมดื้อดึงไม่ยอมตอบด้านล่างพลันหยุดนิ่ง เหมือนคลื่นลมพัดแรงจู่ๆ ก็หายไปดื้อๆ ผมปรือตาขึ้นมอง สายตาสบเข้ากับดวงตาวาบหวามและร้ายกาจ แม้อยากจะเอาชนะแต่อารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงล่องลอยเคว้งคว้างต้องการทางลง

   

        "เออ" ผมแค่นคำออกมา

   

        "หือ?" คิ้วหนาเลิกขึ้น ริมฝีปากกระตุกยิ้ม ไม่ยอมขยับร่างกาย

   

        "มึงนี่" ผมสบถ โอบมือรอบลำคอ โน้มใบหน้าอีกฝ่ายลงมา กัดใบหูแรงๆ เป็นการเอาคืนก่อนยอมแพ้

   

        "เร็ว! กูอยากแล้ว"

   

        "ฮ่าๆ" แผ่นหลังกว้างหยัดตรง มือกระชับเอวของผมก่อนส่งแรงเข้าออกจนร่างกายสั่นสะเทือน ผมแอ่นแผ่นหลังขึ้น ลำตัวบิดตามแรงอารมณ์ จุดเสียวซ่านด้านในถูกกระทบครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่นานร่างกายก็เหมือนแตกกระจายเพราะความสุขสม แต่คนที่แข็งแกร่งกว่าไม่ยอมให้พักผ่อนง่ายๆ ร่างกายถูกโหมกระหน่ำจนสั่นคลอน ผมได้แต่ครางอู้อี้ จนร่างหนาเหยียดเกร็ง ความอุ่นร้อนถูกปลดปล่อยออกมา

   

        ผมหายใจหอบปานจะขาดใจ ร่างที่ซบลงมาบนอกใช้จมูกคลอเคลียข้างแก้ม ริมฝีปากร้อนกดที่มุมปากของผม